Bayram öncesi dedem anjiyö oldu. Çok şükür şi gayet iyi. Artık kendine daha çok dikkat etmesi gerekiyor.
***
Bayram arefesi Taksim’e gittim. Müşterimizin siparişini teslim edecektim. Teslim ettim ve eve gitmek üzere yollandım. Meydanda, metronun girişinde bir an tereddüt ettim. İçimden bir ses "Metroya bin, Kabataş’tan Zeytinburnu’na geçer oradan da metro ile devam edersin, trafiğe de takılmazsın" dedi. Ama ben aksini yaparak otobüse binmeyi tercih ettim ve bunu gerçekleştirmek için de elbette otobüs durağına yürüdüm.
Trafik açık görünüyordu, rahat gideceğimi düşündüm ve otobüsümü beklemeye başladım. Birkaç otobüs geçti duraktan ama hiçbiri binmem gereken otobüs değildi. Sonra telefonumu çıkardım çantadan ve saate baktım. Ardından çantama geri koydum ve çantanın fermuarını kapattım. Bazen açık unutabiliyordum bu nedenle kapattıktan sonra kontrol de ettim. Aslına yanlış bir şey olacağı içime doğmuştu ama ne olacağını kestirememiştim. Çok geçmeden bir otobüs geldi. Bu da binmem gereken otobüs değildi. Ama aktarma yaparım diye düşünüp bindim. Otobüste arkaya doğru ilerlerken "-ulan…" diye geçirdim aklımdan "-… aktarma yapacağım yer Merter metro istasyonu önü. Madem oradan metroyla gideceğim keşke metroya buradan binseydim. Aamaan olsun, yavaş yavaş giderim." Otobüsün arkasına geldiğimde elimi çantama attım ve çantamda bir hafiflik hissettim. Bir an ne olduğunu anlayamadım. "-Acaba?" diye düşünürken ikinci kez elimi attım ve baktığımda çantamın fermuarının açık olduğunu gördüm. Telefonum içinde yoktu. "-Hass..tir!#$£"
Dahası ne biliyor musunuz? Eve oldukça yavaş gitmiştik çünkü trafik tıkalıydı!
***
Giden telefon olsun buna da şükür dedim. Bayramın ilk günü mezarlık ziyaretine gittik. Rahmetli eniştem ve babaannemin mezarlarını ziyaret ettik. Hüzünlü duygularla ayrılırken çıkışta bir aracın içerisinde bazıakrabalarımızı gördk. Aslıonda ben pek tanıyıp bilmem onları ama onlar beni biiyorlar sanırım. Ön koltukta ak sakallı, ak saçlı bir dede oturuyordu. Kucağında iki çocukla araca yeni binmeye çalışıyordu. Kapı kapanıp araç hareket etmek üzereyken bizimkileri gördüler ve hemen önümüzde tekrar durdular. Ben hemen o ak sakallı dedenin elini öptüm ve ardımdan kardeşim de öptü. Diğerleriyle açıkcası pek ilgilenmedim bile. Bayramın ikinci günü o dedenin vefat haberini aldık. Ne kadar da sağlıklı ve mutlu görünyord oysa. Allah rahmet eylesin…
***
Bayram bayram havasında başlamamıştı. O havayı da hiç yakalayamadı zaten. Sediğimiz insanlarla beraber olmak çok güzeldi. Bir de şehit haberleri olmasaydı… Tüm ülkemizi veinsanımızı yasa boğan o haberler hepimizin yüreğini dağladı…
***
Bayramdan sonra köyden gelen amcamı acile kaldırdık. Mide kanaması, böbrek yetmezliği, düzgün çalışmayan bağırsaklar, hastanede kapılan enfeksiyon…. Haftasınunu ailece hastahane bahçesinde geçirdik. Amcam hala yoğun bakımda. Üzerine bir de aynı gün gelen yeni şehit haberleri eklendi…
Amcam hastahaneye yatalı bir haftadan fazla oldu. Hala yoğun bakımda ve doktorlar hala tatmin edici bir şeyler söyleyemiyorlar.
***
Bu hafta Pazartesi günü (22 Ekim 2007) belimi incittim. Neden ve nasıl oldu bilmiyorum. Müşteri firmaya bir bilgisayar gidecekti. Bizim servis aracımız ile götüremeyecektik. Sabah patron beni aramıştı ve bu günkü planımı sormuştu. "- Bilgisayarı götürmemiz gerek" demiştim. Araçla götüremeyeceğimizi söylediğinde "-O halde otobüsle götürmek zorundayım" demiştim. Tamam demiş ama ardından şunu söylemişti. "-Sor bakalımbelki bu tarafa bir araçları vardır. Varsa seni alsınlar beraber geçersiniz."
Müşteri firmanın yetkilileri ile konuşmuş bir araçları olup olmadığını öğrenmiştim. Araç firmaya dönerken beni de alacaktı. Aldı da. Yol üzerinde bir yerde malzeme almak için durdu ve araca malzeme yüklediler. Ardından devam ettik. Firmaya geldiğimizde bilgisayarı araçtan indirdim ve yukarı çıkardım. Yere bıraktım ve firmanın bilgisayar odasına girip üzerimdekileri çıkarttım. Ardından getirdiğim bilgisayarı kurmak için geri dönerken sırtımda bir ağrı hssettim. Bilgisayarı boş bir yere kurup yüklemelerini yaptım ama bu sırada belimdeki ağrının şiddetlendiğini hissettim. Ardından günü bitirebilmek için dua ettiğimi hatırlıyorum ve firmanın servisi ile eve dönüşümü….
Salı günü doktora gittik babamla. Doktor 7 gün istirahat verdi. Aslında 7 gün sürmek zorunda değilmiş sonuçta yürüyebiliyor, hareket edebiliyorum. Ama eğer ters bir harekette bulunursam sonucu iyi olmayabilirmiş vs.vs.
Bu gün Cumartesi ve halen yataktayım. Daha iyi hissediyorum, dinlenmek işe yaradı. Eğilipp doğrulurken yine biraz ağrı oluyor ama kötü değil. Bu gün bir arkadaşım için önemli bir gün. Orada o mutlu anında yanında olmayı çok istiyorum…
Neler yaşanıyor dünyada. Her an her şey olabiliyor. Tüm bunlara şükürler olsun diyiveriyor insan. Allah hepimizi daha kötülerinden sakınsın. En güzeli ne biliyor musunuz? İnsanın kendini kötü hissettiğinde yakınlarında birilerinin olduğunu bilmesi. Sevgili arkadaşım Sibel bana bir şarkımda söylediğim kendi sözümü hatırlatmıştı. "Her şey bizim için demişti…" Ne olursa olsun iyi olan şeyleri görmekten vaz geçmemek lazım. Her ne kadar patronunuz size "-O kadar dinlenme, biz biteriz…" dese ve bu sizi çok üzse de aslında sağlığınızın onun için önemli oluğunu bilmeniz güzel bir duygu. Tüm bunları yazarken biraz sırtım ağrıdı şimdi…