Yıllardır internet dünyasının içindeyim. Yıllardır teknolojinin getirdikleri ve götürdükleriyle savaşıyorum. Bir yandan bize kattıkları, diğer yandan aldıkları. Örneğin dışarıya çıkıp top oynayan çocuklar yok artık. İp atlamıyorlar, seksek oynamıyorlar. Ama arkadaşlarını sürekli ceplerinde taşıyorlar. Sohbetleri ceplerinde, filmleri, müzikleri…

Biz radyoda program beklerdik. Hele ki güzel bir jazz veya rock programı olacak diye. Biz basit olarak saçı uzun diye kovalanan nesildik ve bu nesilde azınlık içinde azınlıktık. Ama dedim ya körebe oynardık hiç değilse. Mesela yerden yüksek diye bir oyun vardı hatırlar mısınız? Dansa davet? Hani şu kızlı erkekli grupların karşılıklı dizildiği, birbirini dansa davet ettiği oyun…

Biz şanslı olan son nesil miydik? Belki de şimdiki çocuklar daha şanslıdır. İnce düşünmek gerek. O zamanlar iPad, iPhone gibi cihazlar yoktu. Bu günün artı olarak görünen kazançları, güzellikleri o zaman elimizde avucumuzda değildi. Televizyonda izlediğimiz filmlerde 1 reklam diye bir şey vardı mesela. Şimdi her an reklam, her an yeni bir ürün, yeni bir iletişim aracı. Dünya ayaklarımızın değil de ellerimizin arasında sanki. Öğrenmek istediğimizde google a sormak yetiyor çoğu kez. Görmek gerektiğinde de aynı durum. Böylesine devasa bir ağ örüldü etrafımızda. İletişim ağı. Sürekli bu ağda bir şeyler iletiyoruz ve bize bir şeyler iletiliyor. İşte şimdi internet dünyası en büyük iletişim aracımız. Ama bilmek, hatırda tutmak gereken bir şey var ki internet dünyasında yazılarla anlaşmaya çalışmak, kelimeleri vurgularından arındırmak sizi olduğunuzdan farklı biriymiş gibi gösterebilir ve haksız ithamlara hedef gösterebilir, yine ön yargılarla boğuşturabilir. Neyi kiminle paylaştığımıza dikkat etmek gerek. O yüzden en güzeli paylaşımı sadece sizin için değerli insanlara yapmak. Çünkü paylaşıyorsanız değerlidir. En küçük düşünce bile…

Bu günlerde çekip gidesim var… örülmüş ağlar diyarından…