Yaşamak için nefes almak gerek,
sevmek için dokunmak,
anlamak için dinlemek gerek,
ve mutlu olmak için özgürce hissetmek gerek…

Bir piyanonun tuşlarına dokunur gibi dokunmak gerek yaşama.

Kimi zaman yumuşak bir edayla, kimi zaman sert veya coşkuyla ama her zaman tutkuyla…

 

 

Küçük dokunuşları vardır hayatın aciz bedenlerimize ve ölümlü yaşamlarımıza. Bizi bizden alan ve bize bizi bırakan. 

Bir ressamın tualinde uyguladığı rötuşlar gibi dokunur hayatımıza kimi zaman küçük parmaklarıyla, kimi zaman ılık esintisiyle hayat. Aslında hayatımızı hayat yapan da bu dokunuşlardır. Bize sevgi ve umut verir. Sevgiden yoksun kişilerin hayatlarında böylesi dokunuşlar mutlaka eksiktir. Ama bu dokunuşlar elbette sadece bir sevgilinin dokunuşu değildir.

Kimi zaman bir ses dokunur yaşamımıza, kimi zaman bir nefes, kimi zaman da sevgi dolu parmaklar ve kimi zaman ışıltılı bakışlar.

 

İşte bizler de hayatın bu minik dokunuşlarına karşılık vererek dokunmalıyız ona. Yaşamın ilizyonvari, büyülü müziğine ayak uydurmalı ve kendimizi hayatın tutkulu ritminde ona ayak uydurur bir şekilde dansa bırakmalıyız.

Keşfetmek için, dokunmak gerek. Dokunmak sevgi demek, umut demek, cesaret demek. Örneğin çocuğunuzu düşünün. Dünyaya geldiğinde o minicik bedeni nasıl da sevgiye, korunmaya muhtaç. Zaman içerisinde gelişip büyürken nasıl da keşfetmeye meraklı; uzanır parmakları. Ve dokunduğunda annesi ellerine, nasıl da mutlu ve güvende hisseder kendini. Gözlerine baktığınızda görürsünüz yaşamın meraklı ışıltılarını. İlgisini çeken hemen her şeye dokunmak isteyen parmaklarını uzatışını izlersiniz. İşte o parmakların dokunuşlarında umut vardır ve işte böylesine çocukça bir sevgiye hala sahip olabilmek ve dokunabilmek sevginin altın anahtarıdır!

Sevgililer gününün yaklaştığı şu günlerde ve hiç bir zaman hayatlarımızdan sevgi dolu dokunuşlar eksik olmasın dilerim.