Okumayı unuttuk, yazmayı, düşünmeyi… Hayatımız giderek otomatikleşirken duygularımız da otomatikleşiyor sanki.
Cemal Süreyya‘nın aşağıdaki şiiri bana işte bunları hissettirdi. Öyle derin öyle anlamlı yazılar var ki edebiyat dünyamızda; bir okusak. Bu gün bir paylaşım sitesinde gördüm bu şiiri. Daha önce görmemiş, okumamış olduğuma üzüldüm. Siz benim gibi değilsinizdir belki; okumuşsunuzdur, bilirsiniz belki. Ancak işte benim gibiler, iflah olmaz zamane kaçkınları! Şiiri, şarkıyı, düşleri içinde tutan şiir-şuur bilmez düşkolikler!… Tamam o kadar da değil!
Öperek uyandırdım bu sabah ayrılığı….
Fırından yeni çıkan bekleyişler satın aldım…
Kırmızı mavi ekoseli yalnızlığımı serdim masaya…
Manzaraysa ayrılığa sıfır! İşte her şey hazır..
Acılarımla iki lafın belini kırdık…
Yokluğunda bir kuş sütü eksik..
Yalnızlığım ve ben;
seni çok bekledik…
Cemal SÜREYYA
