Yavaşça artan bir sessizliği vardı yalnızlığın,
soğuk bir kış gecesinin kulağımda yankılanan tik-takları
buz tutmaya yüz tutmuş pervazdan akan su damlaları
ve sanki gökyüzünün dramatik bir şarkıya eşlik eden yıldızları…

Hani mutluluk anlarında göz kırpan o yıldızlar
şimdi sanki uzaktan boşlukta izleyen yabancı gözler gibi
ve sanki gökyüzünün boşluğunu dolduran o parıltılar
penceremin camında kayıp giden su damlacığı gibi.

Yavaşça artan bir sessizliği vardı yalnızlığın
duymazdan geldikçe saatlere gömülen tok bir sesi
pes bir perdeden yavaşça yükselen uğultu gibi
derinden ve kim bilir içten kaç şair gibi…

Yanında olmalıydım sıcak ellerinin,
dokunabilmeliydim gözlerim buluşurken gözlerinle
ellerine ve yüreğinin derinliklerine
ve gömmeliydim bu yalnızlık saatlerini düşlerime…

İ.Kaya 14.01.2015 01:17