Beton bir silüetin sessiz ve soğuk
kalıntılarındaki o çırpınan boğuk
ve ürkek adımlarla yürüyen çocuk
izledi gün doğumunu içindeyken umut.

Titreyen tellerin ilettiği sanal gerçekliğin,
yadsınamaz bitirmişliği vardı yüreğinin,
tozu dumana katan esintilerinde.
Ateşi körüklenmiş bir meyveydı aslında,
hayal perdesinin tiz ve oynak ritminde,
dans eden gölgeler gibi,
günün ilk saatlerinde…

İ.Kaya 07.07.2014 09:56