Sessizlik, sabahın ilk ışıklarında duyduğum ilk şeydi gözlerime yansımadan önce penceremdeki ışık. Usulca bir tebessüm kapladı benliğimi yatağımı sarsarak dönerken diğer tarafa uyku sersemi bedenim. Diğer taraf nispeten daha karanlıktı ama daha güzeldi o an için. Açıkça kovuyordum beklediğim zamandan önce gelen ışığı göz kapaklarımdan. Bu beyhude çırpınış işe yaramış olacak ki kapandı gözlerim ve tüm beyhudelik yitirdi anlamını. Ya da anlamı sonradan kavuştu öz benliğine; aslında öncesinin bir yanılsama olduğunu kabullenerek zihnimin kıvrımları…